یک  درد دل  بس  است  برای  قبیله ای  ...     « ...  ما  یادگار عصمت غمگین اعصاریم  ما  فاتحان شهر های رفته بر بادیم  با صدایی ناتوانتر زانکه بیرون آید از سینه ٬  راویان قصر های رفته از یادیم .  ... ‌»  حرفهای اخوان ثالث بهانه ای شد برای اندیشیدن  به ایران  و  ایرانی بودنمان !  به پیشینه تاریخی مان ... به حال و به آینده مان  به داشته ها و نداشته هایمان  به اندیشه نکردنمان ...    ما ایرانی هستیم  ما از اسطوره شکنی لذت می بریم  ما فکر نمی کنیم  و باور می کنیم ،  ما عقلمان به گوشمان است ،  عقل ما در آن عضوی که می گویند نامش مغز است و جایگاهش بین دو گوش ماست نیست !  ما آدمی را تا عرش بالا می بریم ،  وقتی روی عرش است همه چاکر و مرادش می شویم ،  تعریفش می کنیم ... تمجیدش می کنیم ... از او اسطوره می سازیم ...  همه چیزش را می پرستیم ...  بعد ورق که برگردد ، یعنی در واقع ورق که برگردانده شود ،  ورق که با جبر و زور برگردد و اسطوره ی ما از عرش پایین بیاید همه دشمن او می شویم ،  سایه های  تاریک او را میبینیم و جلوه های روشن  او را فراموش می کنیم ،  همه میگوییم اخ اخ ، تف تف ، چقدر این آدم ایش است ،  چقدر کارهای بد بد می کند همه ش ، چقدر فلان است و چقدر بهمان !!!  ما ایرانی هستیم ،  ما به ایرانی بودنمان افتخار می کنیم ،  ما به رشد نکردنمان افتخار می کنیم ،  ما کتاب نمی خوانیم ،  ما پول اضافه مان را می دهیم که در بهترین کافی شاپ ها و گرانقیمت ترین رستورانهای ساحلی شهر دختر دید بزنیم و غذاهایی با اسمهای عجیب غریب بخوریم که به لعنت خود خدا هم نمی ارزند ، ولی حاضر نیستیم که پول بدهیم کتاب بخریم شاید چیز جدیدی یاد بگیریم و پیشرفت کنیم ،  همه ی مشکل ما جایی بین دو گوشمان است ،  همه ی مشکل در مغزمان است ،  در فکر نکردنمان ...  در دلخوشی های کودکانه مان  ،  آسان دلمان خوش می شود به وعده ها و وعیدها ...  به روزهای باقیمانده  عمرمان  به اینکه ما خوبیم و همه دوستمان دارند  به اینکه  همه چیز روبراه است  و موسم شادیست !!