یادداشت های شبانه ی یک دیوانه ...

 

    

  یادداشت های شبانه ی یک دیوانه ...  

  گاهی اوقات که تنها می شوم فکر میکنم به زندگی به گذشته و آینده ...  سالهای سپری شده و روزهای باقیمانده ... و به این نتیجه میرسم که شاید هنوز هم بتوان امیدوار بود. امید به...  تمرکز بیشتری می کنم امید به ...  جای این سه نقطه حتما چیزی می توانم قرار دهم . می گردم. در تمام لایه های حافظه ام ... نه، اشتباه کردم ، می دانم که نمی شود تمام لایه های حافظه را گشت . بعضی لایه ها بهتر است پاک شود. حافظه زیاد هم چیز جالبی نیست. بعضی وقتها عذابت می دهد .

گاهی اوقات خاطرات لب ریز می شوند . مثلا آن روز که کنارش بودم و او آرام در آغوشم گرفت و من لبهایش را می بوسیدم دوباره یکی از خاطرات با بی حیایی خودش را بیرون انداخت. نباید یادم می افتاد که چند ماه پیش لبهای یک نفر را می بوسیدم . سعی می کنم فراموش کنم. این تکرار بی رویه عشق بازی عذابم می دهد. عشق بازی ، نه نمی شود به این چیزها عشق بازی گفت. این آدمها که هر بار عاشقشان می شوی و چند صباحی بعد متنفرت می کنند.

قرار بود جای این سه نقطه را پیدا کنم. ولی گردش در خاطرات از هدف دورم کرد. روی تخت نشسته ام . تمرکز می کنم. تلفن زنگ می زند . افکارم را پخش می کند. صدایش وسوسه انگیز است. مهم نیست چه کسی پشت خط باشد. بلند می شوم سیم تلفن را قطع می کنم. دوباره بر می گردم و روی تخت دراز می کشم .

روبرویم یک پشه می بینم. پشه ای که بطور دقیقی هم سطح با دیوار است. شاید این پشه را صبح کشتم . خون زیادی خورده است . کشتنش فایده ای نداشت. باید قبل از آنکه خونم را بمکد می کشتمش .حالا جسدش روی دیوارست ، باید پاکش کنم .

قرار بود کلمه ای را به جای سه نقطه قرار دهم. امیدواری به ... . مطمینا به هیچ کس امیدی ندارم. آدمها را نباید زیاد جدی گرفت.  تنهایی بهتر است و کتاب خواندن و چیز نوشتن به جای صحبتهای شبانه با تلفن ... این نعمت بزرگی است. ولی گاهی اوقات حافظه اذیتم می کند و دستانم نیز از نوشتن برخی واژه ها ناتوان می شوند ... دوستت دارم را نمی توانم راحت بیان کنم ... مثل دروغ گفتن می ماند . لابلای تمام افکارم رخنه می کند . مثل زیر نویس های تبلیغاتی که مدام زیر تلویزیون می گردند.هر چیزی که زمانی دوست داشتنی باشد ، تنفر برانگیز هم می شود. دوست داشتن مثل گذاشتن شی یی ست در گوشه ی خالی فکرت. تا وقتی چیزی نبود تو احساس خالی بودنش را نمی کردی. ولی حالا که این قسمت را پر کردی دردسرت آغاز می شود . یک روز که چشمت را باز کنی و ببینی که جایش خالیست تمام می شوی.

شب از نیمه هم گذشته. هنوز روی تخت دراز کشیده ام . خانه ساکت است. همه خوابیدند. می روم روی تراس. به اتاقت خیره می شوم. چراغهایش خاموش است. یادم می آید تمام شبهایی که روی تراس می آمدم سایه ی تو را پشت پنجره می دیدم . هیچ وقت ندیدمت ولی می دانستم کسی هست که از پشت پنجره مرا نگاه می کند. چه حس خوبی ...  یکبار کنجکاو شدم که ببینمت . سعی کردم از مادرم درباره اتاقت سوالی بپرسم. ولی مادر هم چیزی نمی دانست.

مدتهاست که  از تو هم دیگر خبری نیست . دیگر سایه ات را پشت پنجره نمی بینم . مرا از یاد برده ای. یادم نمی آید چند روز گذشته است شاید چند سال ... چه فرقی می کند. نمی توانم زندگی را مجموع روزها ، ماهها و سالها بدانم. زمان واحد خوبی برای اندازه گرفتن نیست. گذشته گذشته است. حالا یک روز پیش یا صد روز پیش. زندگی مجموعه ی چند داستان کوتاه است. داستانهای کوتاهی که گاهی به اندازه یک رمان طولانی می شوند و گاهی هم در چند سطر خلاصه می شوند و  در نهایت تمام می شوند ...